تقلید ازفرهنگ بیگانه ننگ است
لباس زهد وتقوا نور عین است
لباس جسم ظاهر زیب وزَین است
بتقوا عقل ومعنا را بیارا
مروجز راه خیر انبیا را
بفرهنگِ لباسِ خویش خو کن
بصوبِ سنت دیرینه رو کن
بآثار نیاکانت نظر کن
زتقلید جهان نو حذر کن
جهان نو برای دین زدائی است
که پیوستن به آن از دین جدائی است
خلاف دین وملت هست راهش
مرو با حبل تقلیدی بچاهش
سرش آب و درون پر مار وتمساح
که خونریز است این خونخوار سفّاح
مکن تقلید غربی در لباست
هُوِیَّت میزداید این سیاست
چه رسوائیست این تقلید بی جا!
که دارد مسخ فکر و محو معنا
مرو دنبال تقلیداتِ غربی
ترا ننگ است تَسویلات غربی
چه کم داری تو از فرهنگ وآداب؟
چه نقش و مشق جُستی بود کمیاب؟
به هر کیفیّت از پوشش که خواهی
درین فرهنگ و سنّت هست راهی
تو خود الگوی فن و کشف بودی
بتقلید این خِصالت را زدودی
جهان غرب را نفت است مطلوب
برای نفت سازد جنس مرغوب
بدلسوزی نیاید سوی خاکت
که دل بسته بمعدنهای پاکت
ترا با زَرق و برقی کرده مفتون
که دُزدَد کان ومعدنهای مکنون
زرِ ناب است خاک سر زمینت
رَهِ پاک است راه متن دینت
به این فرهنگ ملی رو بیاور
درین دریای مکتب شو شناور
مزن خود را بسیل کید غربی
نبیند روی عزت صید غربی
تفاوت نیست در پیش خردمند
چه جسم آید چه عقل آید بدروند
چو عقل و فکر آید در اَسارت
فزونتر باشدش نقص و خسارت
شده در بند غربی عقل وفکرت
چه سود از راه کار نیک و بکرت؟
هُوِیَّت را مده از دست ای جان
که مِلّیَّت شود نابود وویران
فنون واختراع غرب خوب است
ولی اخلاق غربی پر عیوب است
زفن واختراع وکشف و صنعت
براه دین و ایمان نیست منعت
ولی فرهنگ ملی را نگهدار
که هر ملت بفرهنگ است مختار
مجال حرف در این صحنه تنگ است
ترا فرهنگ هر بیچاره ننگ است
میاور ساز غربی را ببازار
نیاکانرا روان ودل میازار
خلاف راه ملّت نیست فرهنگ
مکن آنرا به این فرهنگ هم سنگ
بُوَد فخر تو با فرهنگ دینی
خرد جان یابد از آهنگ دینی
چرا ننگ آید از فرهنگ خویشت؟
مشو بیگانه با فرهنگ وکیشت
چواز فرهنگ ملی دور گشتی
زاصلِ هستیَت مهجور گشتی
چه آوا یا چه آهنگیت باید؟
که در آثار فرهنگیت نیاید
یهودی کی شود یار مسلمان؟
که بشکست انبیا راعهد وپیمان
کسی کو راه خود را کج سپارد
کجا راه صداقت با تو دارد؟
بدل دارد هزاران حِقد وکینت
که دورت سازد از فرهنگ ودینت
تو در دنبال او غافل ازانی
چو میش، اندر پی گرگی دوانی
جهان غرب را بر ضدّ اسلام
هزاران فکر وترفند است پر دام
بظاهر از دَرِ یاری در آیند
زباطن ریشه دین را برارند
باستیصال دین پاک اسلام
صداقت را بجمعی کرده اِعلام
که با همراه ایشان دست در دست
ربایند آنچه در آن سرزمین است
باستعمار ملّتها برآیند
چواین در بستی از آن در درآیند
چو ملت را بذلّت می کشانند
مذاقش را مویزی می چشانند
که این ذلّت زدین آمد برایت
بیا در سلک ما یابی حمایت
چنین در بند خویش آرند ملت
که چندین نسل پاید این مذلّت
اگر با غیرتی بینند صادق
که در قرآن وسنت هست واثق
زراه دیگری آیند سویش
بطرح تازه ای در جستجویش
ز همکیشان او کسهائی بینند
که کم تصدیق وخوار وسست دینند
بدرهم دین شانرا میستانند
بایمایَش به هر سو میدوانند
که دین را طبق میل فکر غربی
بتعبیر جدید بکرِ غربی
زاصل و محتوا خالی نمایند
بدینسان؛ باور از دلها زدایند
که این تطبیق دین باعلم روز است
به هر عصری چراغی در فروز است
ازین فرهنگ گر مهجور مانیم
زانواع تقدّم دور مانیم
عقب از کاروان غرب باشیم
تمدّن را برون از درب باشیم
بعوت دستیارانی که دارند
بدلها بذر بیدینی بکارند
بصد ابزار و تصویرات رنگین
بظاهر خوشنما، در بطن ننگین
دل وفکر از مسلمان می ربایند
رهش را سوی غفلت می گشایند
چو انسان از حقیقت گشت غافل
بآسانی رود دنبال باطل
نه غیرت باشدش در دین وباور
نه قیمت مانَدَش در پیشِ داور
اگر اینگونه باید بگذرانی
بمیری بهتر از این زندگانی
(( شعر از سید عثمان ذبیحی ادام الله عمره * برگرفته از کتاب قطراتی از ژاله های لاله خزر ))
